22 Ağustos 2010 Pazar

Çünkü benim evimin bahçesini yıldızlar aydınlatıyordu

Dünyanın en şanslı çocuklarından biriydim ben.

Doğduğumdan beri aynı mahalledeyim, bahçeli bir evde büyüdüm. Mahallenin küçük çocuğuydum hep. İğrenç sesimle şarkı söyleyerek girerdim hep yaşadığım sokağa, herkes geldiğimi anlardı, hala da öyle. Aylarca bu şehirde olmasamda hala aynı şekilde girerim elimde bavulumla yaşadığım sokağa, herkes gülerek selamlar beni, burada olduğum için mutlu olduklarını gösterirler.




Babam bahçeyle uğraşmayı çok sevdiğinden evimizin bahçesini cennetti her daim. Küçükken kiraz ağacına tırmanan, eriği dalından yiyip karşıda oynanan futbol maçı hakkında yorum yapan küçük bir erkek çocuğu gibi büyüdüm bu mahallede.

İlk sigaramı arka bahçede duran manolya ağacının güzel kokuları arasında içtim, manolya ağacı sadece ağustos ayında açar, bembeyaz bir çiçeği vardır ama çiçeğine dokunduğun anda çiçeği solar. Merak ya! O ağaçtan kaç çiçek soldurmuşumdur.
Şu an evimizin büyüklüğünde oldu o ağaç, babam 1986 yılında yani doğduğum yıl dikmiş, şimdi ise 3 katlı bir bina büyüklüğünde ben ise bu evde 24 yaşında küçücük bir çocuğum hala.

İlk aşkımı da odamın arka bahçeye bakan camından yıldızları seyrederken düşündüm, karşıdaki sokak lambasının yanmadığı, yan taraftaki binanın yapılmadığı, her yanın karanlık olduğu, yıldızların ise bahçeyi aydınlatacak kadar parladığı zamanlarda.

Dün gece, uzun yıllar sonra odamın camında sigara içtim, bir sokak lambası yanıyordu, etraf evlerle dolmuştu, yukarı baktım, yıldızlar hala parlıyordu ama bir fark vardı ne yıldızlar arka bahçeyi aydınlatıyordu ne de ben aşık olabilecek kadar umutluydum artık. Ben bunları düşünürken garip bir şekilde o an elektrikler kesildi, sokak lambası söndü, yine yıldızlar parlamaya başladı tekrardan aydınlattı bahçemi, kalbimi, ruhumu. Yeniden düşündüm bu evden uzak olduğum zamanlarda yaşadıklarımı:  ''Ne olursa olsun ben şanslıydım!'' dedim.

Çünkü ben odamın camından hala yıldızları izleyebiliyordum...

Çünkü benim evimin bahçesini yıldızlar aydınlatıyordu..

3 yorum:

  1. Süpersin vallaha.. Son satırlar sanki beni tercüme eder gibiydi. Ben de doğduğum eve gideceğim inşallah bayramda..

    YanıtlaSil
  2. O halde sen de benim gibi şanslılardansın. : )

    YanıtlaSil

Yazılar hakkında atıp tutanlar