27 Kasım 2010 Cumartesi

Sikertmeden çıktım da halilim

Sonunda sınav bitti... Hatta biteli baya oldu; hatta açıklandı bile bildiğiniz üzere, ama ben kafamı toplayıp ancak bir şeyler yazabiliyorum.


Ne kadar kafamı topladığım da tartışılır aslında. Sınavla birlikte ben de bittim resmen, çevremdekilerin ve çevremde olmasalar dahi sosyal medyada bulunan insanların KPSS deyince aklına ilk ben, ikinci olarak ÖSYM gelmeye başladı. 
Siz düşünün nasıl reklamımı yapmışım ya da siz düşünün ne derece kafayı yemişim ki yıllardır popüler kurumun önüne geçmişim. Aslında bu ÖSYM'nin kendi suçu. Of ya! Siktir et ÖSYM'yi siyaset yazamayacağım burada, zaten kafam bozuk.

Sınavın açıklandığı gün, önceki sınavdan 2 puan fazla aldığımı öğrendim, tepki veremedim. Bütün gün suratım asık gezdim, kimse sevinmeme/sevinememe nedenimi anlayamadı. 

''Allah belalarını versin 3 ayımı çaldılar, kaç bin lira zarardayım mına koyayım 2 puan mı verdiniz! '' tepkisini veremedim kimseye, içimde patladı. 

Şimdiye kadar kendime ait bir yuvam olabilirdi. Bir miktar paracığım, küçük küçük öğrencilerim ve küçük küçük özel öğrencilerimi anlatabilirdim burada ama yine aynı terane.

Tercihlerle uğraşıyorum, evde her kafadan bir ses çıkıyor, etrafımdaki herkes bir yorum yapıyor. Bilen de konuşuyor bilmeyen de. 'Topunuzu sikiyim' diyemiyorum, yardım etmeye çalışıyorlar biliyorum ama benim de bir dayanma gücüm var. 

Tercih yapacağım okulları geçtim, tercihlerimi vereceğim güne bile karar vermeye çalışıyorlar. Her hakkımı elimden alıyorlar ama ben sadece susuyorum, tek kelime edemiyorum, sinirlerime hakim olmaya çalışırken kendime zarar veriyorum.

Artık kendi hayatımı istiyorum ben, kimseye hesap vermek istemiyorum.Önüme tercihler sunsunlar istemiyorum...Çünkü ben, hayatım boyunca her zaman yanlış şıkkı seçtim, hep böyle oldu. Kendimi ezik gibi hissetmekten sıkıntı geldi.

O değil de birine fena patlıycam bir gün ama o kim olacak şu an kestiremiyorum. İçimde öyle bir hırs, öyle bir öfke ve öyle bir gerginlik var ki yardım etmeye çalışan, çalışmayan, uğraşan, uğraşmayan hatta tanımadığım insanların bile ağzını yüzünü dağıtmak istiyorum. O kadar sinirliyim ki kendime asla zarar vermeyi bile düşünmeyen ben, beynim çıkana kadar duvara kafa atmak istiyorum. 

Beynimden nefret ediyorum artık, sabrımdan nefret ediyorum, uğruna savaştığım şeylerden nefret ediyorum. Beynim o kadar yorgun ki mantıklı hareket edemiyorum, herkesi kırmak istiyorum, kötü davranmak istiyorum, ağzına sıçmak istiyorum insanların. Üzülsünler istiyorum, öyle bir kafadayım ki bu aralar 'Aysuun yemek hazır!' cümlesi bile inanılmaz sinirlerime dokunmaya başladı.

Çok tehlikeli bu dönemler, insanları kendimden uzaklaştırmaya uğraşıyorum. 
Çünkü hepsini kıracağım..
Biliyorum.