Unutmanın neresi iyi?

 

Göğsümün ortasında duran ikinci bir kalp ağır gelmişti bana, nefes alamayacak durumda kalakalmıştım. Aynada tek parça görünen bedenim içinde paramparçaydı.

Telefona sarılıp durmadan O’nu arıyor, bağırıyor, asla doğru olduğunu düşünmediğim şeyleri söylüyordum,  nefretimi kusuyor, kendimi durduramıyordum. Her sabah ağlayarak uyanıp, O’nu sevdiğim günden, ona dokunduğum zamanlardan nefret ediyordum.

Zamanla acımın yavaşlamaya başladığını düşündüm… Telefona bakmamaya alışmıştım, her gece O’nu rüyamda görmeme rağmen sabah ağlayarak uyanmalarım azalmıştı.. Arkadaşlarımla içtiğim zamanlar ise sıklaşmış  her gece içimdeki yaraların acısını uyuşturmak istercesine içmeye başlamıştım. O’nu unuttum diyordum. Fotoğrafları kaldırmıştım. Yine de bir intikam hırsıyla geceye verdim kendimi… İçtim, eğlendim, şehir şehir gezdim  ama her gecenin sonu gözyaşıyla bitti, ben öyle olmasını istemesemde… Çünkü nefretim öyle büyüktü ki canımı bu kadar yaktığı için tüm güzel anılar gitmişti aklımdan, her gece yatarken kavgalarımızı düşünüyor, dışarıdan mükemmel güçlü ve neşeli görünen ben, her gece yatakta nefesim kesilinceye, sızıncaya kadar ağlıyor, ‘Bitsin artık!’ diye Allah’a dua ediyordum. Bitmemişti… Çünkü tüm anılar karabasan gibi çökmüştü üstüme, ben O’ndan kurtulamıyordum.

İlk 6 ayı atlattığımda içimde onunla alakalı hiçbir şey kalmadığını düşünmüştüm, saçma sapan melankoliden sıkılıp artık normal hayatıma geri dönmeliyim diyordum, en azından öyle olmasını istemiştim. Ama öyle olmadı, olduğunu sandım sadece.

Yeni birini buldum, beni çok seven birini. Onun canını acıtmaya başlamıştım bu sefer, O bana nasıl davrandıysa bilinçsizce beni seven adama on katı kötü davranmaya başlamıştım. Vicdan azabından kurtulmak için Freud’un bulduğu tüm savunma mekanizmalarını kullanmıştım. Ama kurtulamadım, yine aynı adam yüzünden iyi giden ilişkim bozdum ki bu benim hala insan olduğum anlamına geliyordu, hala vicdanımın olduğuna…

Günler, aylar geçti bu şekilde… Unutmadığımı düşünüyordum, bu geceye kadar. Sanırım hala birine aşık olduğumu düşünmek içimi ısıtıyordu.

Ama bu gece fark ettim ki O’nu hatırlayamıyorum artık.

Ne rüyama giriyor ne de yüzünü hatırlayabiliyorum.

Bu büyük acının onu unuttuğum zaman geçeceğini düşünürdüm.

Ama asıl acı onu unuttuğum zaman başladı.

İçim ıssızlaştı.

İçim soğudu.

Anılar kayboldu.

Allah kahretsin!

Mimiklerini hatırlamaya çalışıyorum, olmuyor!

Hayatımın en güzel aşkı silindi belleğimden ve ben bunu bu gece fark ediyorum.

Belleğimden beni ben yapan anılar silindi.

Sanki aynada gördüğüm bedenimin bir parçası eksik artık ve ben o parçanın neye benzediğini bile hatırlamıyorum.

Görünmez bir parçam O’nda kaldı ve ben bunu geri almak için hiçbir şey yapamıyorum.